O desterro do meteco. Soidade, nostalxia... e mito

"Hai algo conmovedor no espectáculo do desterrado poñendo en orde os seus asuntos. Constantemente recorda a súa patria, Estaxira, e a afastada e solitaria casa dos seus pais, as figuras dos seus pais adoptivos, ao seu único irmán Arimnesto, a quen perdeu cedo, e á súa nai, a quen só podía pintar como a viu sendo pícaro. O seu desexo é que non se separen os seus restos mortais dos ósos da súa muller Pitias, como fora tamén a última vontade dela. Nese último documento de disposicións prácticas lemos entre liñas unha estraña linguaxe (...). É o cálido ton dunha verdadeira humanidade, e ao mesmo tempo o signo dun abismo case aterrador entre el e as persoas de quen estaba rodeado. Estas palabras escribiunas un home solitario. Un vestixio desa soidade quédanos nunha confesión extremadamente emotiva que fai nunha carta deste último período, palabras que despiden unha inimitable fragrancia persoal. "Canto máis solitario e illado estou, tanto máis cheguei a amar os mitos." No interior da casa ruidosa está sentado un ancián que vive exclusivamente para si, un eremita, para empregar a súa propia expresión, un eu retirado na súa propia intimidade, unha persoa que nos seus momentos felices pérdese no profundo país das marabillas que é o mito. A súa austera e reservada personalidade, cuidadosamente oculta aos ollos do mundo exterior tralas inconmovibles murallas da ciencia , revélallenos aquí, levantando o veo do seu segredo." (Werner Jaeger, Aristóteles, F.C.E., pp. 367-368)